၃၅။ လောကဓံတရားနှင့် တွေ့ကြုံသောအခါ မတုန်လှုပ်ခြင်း (ဖုဋ္ဌဿ လောကဓမ္မေဟိ၊ စိတ္တံ ယဿ န ကမ္ပတိ)
လောကဓံတရားနှင့် တွေ့ကြုံသောအခါ မတုန်လှုပ်ခြင်းသည် မင်္ဂလာ တစ်ပါးဖြစ်သည်။ အောက်ပါ ပုံဝတ္ထုကို သာဓကအဖြစ် တင်ပြအပ်ပါသည်။ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ကို အုပ်စိုးသော ဗာရာဏသီမင်းဝယ် သားတော်တစ်ပါးရှိသည်။ ဗြဟ္မဒတ်ဟု အမည်တွင်သည်။
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသားသည် အခြံအရံပေါ များလှသဖြင့် မင်းကြီးသည် မယုံသင်္ကာ ဖြစ်လာသည်။ မိမိ၏ နန်းကို လုယူလိမ့် မမည်ဟူ၍ စိုးရိမ်လာသည်။ သို့ဖြင့် မင်းသားကို တိုင်းနိုင်ငံမှ နှင်ထုတ်လိုက်လေသည်။
မင်းသားသည် ဟိမဝန္တာတောသို့ သွားရောက်နေထိုင်မည်ပြုသည်။ ထိုမင်းသားတွင် အသိတာဘူ အမည်ရှိ ကြင်ရာတော် မင်းသမီးရှိသည်။ အသိတာဘူသည် လှပတင့်တယ်ရုံမက စိတ်ထားကောင်း မွန်သည်။
လာဘ်ရခြင်း၊ မရခြင်း၊ အခြွေအရံရှိခြင်း၊ မရှိခြင်း၊ ချီးမွမ်းခြင်း၊ ကဲ့ရဲခြင်း၊ ချမ်းသာခြင်း၊ ဆင်းရဲခြင်းတည်းဟူသော လောကမံတရား ရှစ်ပါးကို ခံနိုင်စွမ်းရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ပြည်မှ ထွက်ခွာရသည်ကို ဝမ်းမနည်း၊ မညည်းညူ သစ္စာရှိစွာဖြင့် မင်းသားနှင့်အတူ လိုက်ပါနေထိုင်သည်။ သူတို့ မောင်နှံသည် ဟိမဝန္တာတောရှိ သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော အရပ်ဒေသ၌ သစ်ရွက်မိုးတဲကလေး ထိုးကာ နေထိုင်ကြသည်။ မနီးမဝေးအရပ်တွင် ရသေ့ကြီးတစ်ပါးလည်း ရှိသည်။
ရသေ့ကြီးသည် တရားကိုပြင်းစွာ အားထုတ်နေထိုင်သည်။ မင်းသားတို့ ဇနီးမောင်နှံသည် တောတွင်းရှိ သစ်သီးများနှင့် အမဲသားငါး တို့ကို ရှာဖွေ စားသောက်နေထိုင်ကြသည်။
တစ်နေ့သ၌ မင်းသားသည် တောတွင်းတစ်နေရာ၌ ကိန္နရီမတစ်ဦးကို တွေ့သည်။ တပ်မက်သွား သည်။ ကိန္နရီမကို သိမ်းပိုက်၍ မယားပြုရန် ကိန္နရီမနောက်သို့ ခြေရာခံ၍ လိုက်သည်။ အသိတာဘူ မင်းသမီးကို ထားခဲ့သည်။
မင်းသမီးသည် လောကဓံတရားကို နားလည် သူဖြစ်သောကြောင့် မင်းသား ပစ်သွားသော်လည်း ဝမ်းမနည်း။ ပူဆွေးခြင်းမဖြစ်။ မနီးမဝေးအရပ်ရှိ ရသေ့ကြီးထံသွားသည်။ တရားအားထုတ်နည်းကို သင်ယူကာ ကြိုးစား၍ တရား အားထုတ်သည်။ မကြာမီပင် အောင်မြင်သွားသည်။ ဈာန်တန်ခိုး ရသွားသည်။ ဤတွင် ရသေ့ကို ရှိခိုးကာ မိမိနေထိုင်ရာတဲသို့ ပြန်၍ နေထိုင်သည်။
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသားသည် ကိန္နရီမနောက်သို့လိုက်ရာ မအောင်မြင်။ ဖမ်းမိမလိုလိုနှင့် လွတ်သွား သည်။ မျက်ခြည် ပြတ်သွားသည်။ ဤတွင် မင်းသမီးထံ ပြန်လာသည်။ မင်းသမီးသည် မင်းသားကို မြင်လျှင် ဈာန်တန်ခိုးဖြင့် ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်လိုက်သည်။
"အရှင့်သား၊ သင့်ကြောင့် ငါသည်တရားအားထုတ်နိုင်ကာ ဈာန်ချမ်းသာကို ရှိသွားပြီ။ သင့်ကို ငါအလိုမရှိတော့ပြီ”
ဟုဆိုကာ ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် အရပ်တစ်ပါးသို့ ငြိမ်းအေးစွာ ပျံသွားလေသည်။ မင်းသားမိုက် သည် နောင်တရကာ ကျန်ရစ် လေသတည်း။
ကျမ်းကိုး ။ ။ ငါးရာ့ငါးဆယ်၊ အသိတာဘူဇာတ်
No comments:
Post a Comment